Vosvoscular olarak beş kişi ( Süha SENİR, Tayfun GÜNER, Sunay GÜNER, daha anne karnında olan Ezgi GÜNER ve biz) ilk kez Datçaya 2003 yılının Ağustos ayında adım attık... Tayfun'un minübüsü ile oldukça eğlenceli bir yolculuktan sonra(Kasnak parçanlanması nedeniyle Bursa Karacabey yolunda 5-6 saatlik bekleyişi saymazsak) Datçaya vardığımızda, akşam olmuştu. Tatil için Datçada bulunan Kemal-Kezban çifti ile ilk kez tanıştığımız beş yıldır Datçada yaşayan Ahmet-Gaye çifti, bizler için kurulmuş olan sofrada bekliyorlardı. Ahmet abinin ilk sözleri “Ben bir Datça aşığıyım. Sizlere hep Datçayı anlatırım.” olmuştu. Gerçektende öyle oldu sadece anlatmakla kalmayarak öyle güzel gezdirdiler ki bizi. Dönüş yolunda Sunay ile birbirimizi bakıp ağlıyorduk... Çadırlarımızı Ilıca Campinge kurduk. Gündüz, tekneyle Datçanın görülmeye değer diğer koy gezileri, geceleri ise keraat vakti... Can Şenlikleri ve Badem Festivaline katıldık... Badem Yetiştiriciliği hakkında dinlediğim konferans, tepsi tepsi tatlılar... Hiçbirini unutmadım. 100 yaşına yakın henüz genç ninelerin tef çalıp mani söylemeleri görülmeye değerdi. Son üç günümüzü İnbükünde geçirdik.Cırcırböceklerinin senfonisi arasında bir sabaha karşı Ezgi çıkmak istedi zannettik annesinin karnından... Neyse ki öyle olmadı 7 aylık Ezgi ebesinin ben olacağımı anlayıp beklemeye karar verdi.
Gaye abla bizi gezdirirken... Mani söyleyen nine
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder